οι Μπαντού

  Οι Μπαντού είναι άνθρωποι της Αφρικής και ζουν στην τροπική ζώνη, στη ζώνη του Ισημερινού. Είναι μια ομάδα 400 και πλέον συγγενικών εθνών της Αφρικής που τις ενώνει κυρίως μια κοινή γλωσσική οικογένεια αλλά και ήθη, έθιμα και παραδόσεις. Κατοικούν  σε μια περιοχή που εκτείνεται από το νότιο Καμερούν, τη νοτιοδυτική Κένυα και το βορειοδυτικό τμήμα της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κογκό μέχρι τη Νότια Αφρική.  

  Οι Μπαντού είναι οργανωμένοι σε εθνικές ομάδες, στην κάθε μια από τις οποίες ηγείται ένας αρχηγός, ο οποίος δεν εκλέγεται αλλά κληρονομεί τη θέση του. Πλαισιώνεται από ομάδα συμβούλων οι οποίοι είναι συνήθως συγγενείς και φίλοι τους. 

Σύμφωνα με τις αντιλήψεις τους η γη δεν αποτελεί ιδιοκτησία του, απλά τη χρησιμοποιούν. Στο παρελθόν, όταν ο καθένας είχε γη  να καλλιεργήσει η έννοια των συνόρων δεν ήταν τόσο συγκεκριμένη, όπως συμβαίνει σε άλλους λαούς. Τα σύνορα αποτελούσαν τα ποτάμια ή τα βουνά, χωρίς όμως και αυτά είναι στενά καθορισμένα. 

Προσθήκη λεζάντας

ΟΙ ΠΥΓΜΕΟΙ

   Οι Πυγμαίοι είναι λαός της Αφρικής που κατοικεί στα δάση της κεντρικής Αφρικής. Το ύψος τους δεν ξεπερνά το 1,45 μ. καθώς το βάρος τους δεν ξεπερνά το 40 κ. Έχουν πεταχτό σαγόνι, καστανόμαυρο δέρμα και μυτερα δοντια . 

   Είναι από τους αρχαιότερους κατοίκους της Αφρικής. Αν και ορισμένοι ανθρωπολόγοι κατέτασσαν παλεότερα όλους αυτούς τους λαούς σε ένα κορμό της μαύρης φυλής, με σύγχρονα δεδομένα τα μοναδικά χαρακτηριστικά που είναι κοινά σε όλους τους Πυγμαίους είναι το χρώμα του δέρματος και το ύψος τους. Νεότερες έρευνες καταλήγουν πως ίσως οι Πυγμαίοι να συνδέονται με τους λαούς του χαμηλού αναστήματος της νότιας Ασίας, οι οποίοι αναφέρονται ως "Νεγρίτες" ή "Πυγμοειδείς".

Αναφέρεται ότι οι αρχαίοι Αιγύπτιοι τους γνώριζαν τουλάχιστον το 3.000 π.Χ. και τους αποκαλούσαν με το όνομα "Άκα". 

Εκτός από τη γλώσσα "μπαντού" έχουν και μια δική τους "γλώσσα". Αυτή εκφράζεται με τραγούδι χωρίς λόγια αλλά με ήχους και κραυγές. Με αυτή τη γλώσσα, οι Πυγμαίοι επικοινωνούν με τα πνεύματα του δάσους και τους ζητούν να είναι γενναιόδωρα. 

ΙΝΟΥΙΤ

    Ινουίτ είναι το όνομα των Εσκιμώων της Αλάσκας, της Γροιλανδίας και του Καναδά. Στη γλώσσα τους η λέξη Ινουίτ (Inuit) σημαίνει «άνθρωποι» (πληθ. του inuk «άνθρωπος»), ενώ η λέξη Εσκιμώος αποτελεί μεταφορά του γαλλικού esquimaux, λέξη αλεουτικής αρχής (eskimants = «τρώει ωμά», από το eski = «ωμός» + mants = «τρώει»). Είναι απόγονοι της νομαδικής φυλής των Τούλε (Thule), που εμφανίστηκαν στην Αλάσκα το 1000 μ.Χ. και μετακινήθηκαν στη δυτική Γροιλανδία μετά από τρεις αιώνες (1300 μ.Χ.) και λίγο αργότερα, το 1400 μ.Χ. στην ανατολική.

    Καταφέραν να επιζήσουν σε δύσκολες κλιματολογικές συνθήκες διαμένοντας σε ιγκλού και κυνηγώντας κυρίως φώκιες και φάλαινες, που τους εξασφάλιζαν τροφή και ένδυση. Μετακινούνταν με έλκηθρα, τα οποία έσερναν σκυλιά. Ακόμη και σήμερα ακολουθούν τον ίδιο πατροπαράδοτο τρόπο ζωής χρησιμοποιώντας όμως ενίοτε και τζιπ -όταν αυτό το επιτρέπει το πάχος των πάγων- και κατοικώντας σε χτισμένα σπίτια.

    Οι Ινουίτ ζουν στην Αλάσκα, στον βόρειο Καναδά και στη Γροιλανδία, κοντά και γύρω από τον Αρκτικό κύκλο. Έχουν προσαρμοστεί τέλεια στις παγωμένες περιοχές που ζουν εδώ και χιλιάδες χρόνια. Ο παραδοσιακός τρόπος ζωής τους φάνηκε να κινδυνεύει από την διείσδυση μοντέρνων ιδεών και μοντέρνας τεχνολογίας. Οι Ινουίτ κατάφεραν τα τελευταία χρόνια να αναβιώσουν τον πατροπαράδοτο τρόπο ζωής των προγόνων τους και να τον προσαρμόσουν στον μοντέρνο. Στις περιοχές που ζουν τα φυτά είναι λιγοστά. Έτσι οι Ινουίτ είναι αποκλειστικά κυνηγοί και ψαράδες. Κυνηγούν ταράνδους, φώκιες, θαλάσσιους ελέφαντες, πολικές αρκούδες, πουλιά κ.ά. Ψαρεύουν διάφορα ψάρια αλλά και φάλαινες. Ένα είδος φάλαινας είναι εξαιρετικά πολύτιμο για αυτούς διότι το δέρμα της, που είναι μαλακό, τους προσφέρει όχι μόνο τροφή αλλά και όλη τη βιταμίνη C που χρειάζονται για επιβίωση. Δεν πετάνε τίποτα από ένα ζώο που σκότωσαν. Οι πιο γνωστές επινοήσεις τους είναι τα ιγκλού και τα έλκηθρα που σέρνουν ομάδες σκύλων. Οι Ινουίτ πιστεύουν πως κάθε τι έχει ψυχή: άνθρωποι, ζώα, φυτά, οι δυνάμεις της φύσης, η θάλασσα, ο άνεμος κλπ. Πιστεύουν ακόμα πως όλα είναι συνδεδεμένα, όλες οι ψυχές μεταξύ τους. Έχουν Σαμάνους (σοφούς μάγους-γιατρούς) που, όπως πιστεύουν οι Ινουίτ, μπορούν να θεραπεύσουν κάθε σωματικό ή ψυχικό πρόβλημα, να προβλέψουν τον καιρό, να συμβουλέψουν και να καθοδηγήσουν

ΒΙΚΙΝΓΚ

     Συνήθως οι αναφορές στους Βίκινγκ παραπέμπουν στην περίοδο της μέγιστης εξάπλωσής τους, η οποία αποκαλείται Χρυσή Εποχή και συμβατικά καλύπτει το διάστημα μεταξύ 793 (λεηλασία της Μονής Λίντισφαρν στη ΒΑ Αγγλία) και 1066 .

     Χάρις στην ικανότητά τους στη ναυσιπλοΐα και τον πόλεμο, στους τρεις αυτούς αιώνες εξαπλώθηκαν σε μία τεράστια έκταση που ξεκινά από τη Ρωσία, περνά από τη σκανδιναβική χερσόνησο και διασχίζει οριζόντια ολόκληρο το Βόρειο Ατλαντικό, από την Αγγλία και τα νησιωτικά συμπλέγματα στα βόρεια της Σκωτίας μέχρι την Ισλανδία, τη Γροιλανδία και τέλος τη Βίνλαντ στο σημερινό ανατολικό Καναδά. Επίσης εμφανίσθηκαν στο Βυζάντιο, τη Βόρεια Αφρική, την Ιταλία, την Ισπανία και τη Γαλλία, με κάποια από τις ιδιότητες που αναφέρθηκαν παραπάνω.

     Στα υποκεφάλαια που ακολουθούν, περιγράφεται η διαδρομή των βασικών Βίκινγκ εθνικών διαφοροποιήσεων. Η ιστορική έρευνα αντιμετωπίζει ένα σημαντικό πρόβλημα: την έλλειψη ιδίων γραπτών πηγών. Με εξαίρεση τους Βαράγγους, οι Βίκινγκ της Χρυσής Εποχής ήταν αναλφάβητοι, με αποτέλεσμα οι κυριότερες αναφορές να βρίσκονται ξένες πηγές (βυζαντινοί συγγραφείς, καθολικοί μοναχοί και ιεραπόστολοι), ή σε μεταγενέστερες καταγραφές της προφορικής τους παράδοσης, όπως οι ισλανδικές σάγκες (12oς-14ος αι) και το ρωσικό Πρώτο Χρονικό (12oς αι).

ΠΑΠΟΥΑ

                                                                                                                                                                              Η Παπούα Νέα Γουινέα (γράφεται και Παπούα-Νέα Γουινέα, επίσημα: Ανεξάρτητο Κράτος της Παπουασίας-Νέας Γουινέας^[6]) είναι νησιωτικό κράτος στην Ωκεανία, που βρίσκεται βόρεια της Αυστραλίας και περιλαμβάνει το ανατολικό άκρο της νήσου της Νέας Γουινέας και μερικά συμπλέγματα νησιών. Πρωτεύουσα είναι το Πορτ Μόρεσμπι. Αποτελεί ανεξάρτητο κράτος από το 1975. Είναι από τις πλέον αγροτικές περιοχές στον κόσμο, καθώς μόνο το 18% του συνολικού πληθυσμού ζουν στις πόλεις.^[7] Η χώρα επίσης αποτελεί μία από τις πλέον ανεξερεύνητες στον κόσμο, τόσο πολιτιστικά όσο και γεωγραφικά. Πιστεύεται ότι στο εσωτερικό της χώρας υπάρχουν πολλά άγνωστα ακόμα είδη χλ
   Η χώρα έχει τις περισσότερες γλώσσες (όχι διαλέκτους) από οποιαδήποτε άλλη. Ομιλούνται 820 τοπικές διάλεκτοι και αντιπροσωπεύουν το 12% των τοπικών διαλέκτων παγκοσμίως. Οι ιθαγενείς γλώσσες ταξινομούνται σε δύο μεγάλες ομάδες: στις αυστραλονησιακές γλώσσες και στις μη αυστραλονησιακές ή γλώσσες Παπούα Τα αγγλικά είναι επίσημη γλώσσα και χρησιμοποιείται από την κυβέρνηση και στην εκπαίδευση, παρά το γεγονός ότι δεν ομιλούνται ευρέως. Η κύρια γλώσσα lingua franca, καθομιλουμένη, είναι η κρεολική Τοκ Πίτζιν (Tok Pisin), στην οποία γίνεται το μεγαλύτερο μέρος των συζητήσεων στο Κοινοβούλιο και στην οποία παρουσιάζονται οι διαφημίσεις. Η γλώσσα αυτή δεν είναι επικρατούσα στη νότια περιοχή της Παπούα, όπου μιλούν τη Χίρι Μότου. Η τελευταία είναι παραφθορά της μαλαιοπολυνησιακής γλώσσας μότου.ωρίδας και πανίδας.

ΙΝΔΙΑΝΟΙ

Με την ονομασία Ινδιάνοι συνηθίζεται να αποκαλούνται γενικά οι ιθαγενείς πληθυσμοί της Αμερικής πριν την ανακάλυψή της από τους Ευρωπαίους στα τέλη του 15ου αιώνα. Με την ίδια ονομασία αποκαλούνται μέχρι και σήμερα ορισμένες εθνικές μειονότητες, των οποίων οι ρίζες προέρχονται από τους ιστορικούς αυτούς λαούς. Ορισμένοι από αυτούς τους ιθαγενείς διατηρούν μέχρι σήμερα ένα νομαδικό τρόπο ζωής, ενώ κάποιοι άλλοι αναζήτησαν μόνιμη διαμονή δημιουργώντας μικρές κοινότητες και χωριά, ενώ σε κάποιες περιοχές κατάφεραν να οργανωθούν σε μεγαλύτερες κοινότητες, ακόμα και πόλεις, με πολιτική οργάνωση. Η ονομασία προέρχεται από την πεποίθηση του Κολόμβου ότι έφτασε στην Ινδία, ενώ στην πραγματικότητα είχε φτάσει στην Αμερική και ότι οι κάτοικοι που συνάντησε είναι Ινδοί^[1].

Με την εισβολή από την Ευρώπη εξαπλώθηκαν επιδημίες, όπως η ευλογιά, ο τύφος, η ιλαρά κι η διφθερίτιδα, οι οποίες αφάνισαν έως και 110 εκατομμύρια ιθαγενειςενών της Αμερ

ΜΟΓΓΟΛΟΙ

ΜΟΓΓΟΛΟΙ

Το όνομα Μογγόλοι εμφανίζεται στα αρχεία του 8ου αιώνα της Τανγκ δυναστείας. Το όνομα επανεμφανίζεται κατά τον 11ο αιώνα κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης των Κιτάν, για να περιγράψει αρχικά ορισμένες μικρές και ασήμαντες ακόμα φυλετικές ομάδες στην περιοχή του ποταμού Ονόν. Κατά τον 13ο αιώνα, ο όρος χρησιμοποιείτο για να περιγράψει μια μεγάλη ομάδα μογγολικών και τουρκικών λαών υπό τη διακυβέρνηση του Τζένγκις Χαν και με την ίδια κατά το δυνατόν πολιτισμική ταυτότητα^[1].

Το ζήτημα της προέλευσης των Μογγολικών γλωσσών είναι ακόμα ασαφές. Ορισμένοι ερευνητές πρότειναν διασύνδεση προς τις τουνγκουσικές και τις τουρκικές γλώσσες, οι οποίες περιλαμβάνονται συχνά στην ομάδα των αλταϊκών γλωσσών. Ωστόσο οι γλωσσολογικές μαρτυρίες προς αυτή την κατεύθυνση είναι μάλλον ασθενείς.

 Σήμερα λαοί μογγολικής καταγωγής ζουν στη Μογγολία, Κίνα (Εσωτερική Μογγολία), Ρωσία και άλλες λίγες χώρες της κεντρικής Ασίας.

Οι διαφορές ανάμεσα σε φυλές (εθνικότητες) αντιμετωπίζονται διαφορετικά σε κάθε χώρα. Οι Τουμέντ, Τσαχάρ, Ορντό, Bargut (ή Μπάργκα), Μουριάτ, Ντερμπέντ (και Ντερβέντ), Τορκούντ, Νταριγάνγκα, Υζεμτσίν (ή Υζυμτσίν), Μπαγίντ, Κοτόν, Μιανγκάντ (Μινγκάντ), Ζακτσίν, Νταρχάντ και Οϊράτ θεωρούνται φυλές των Μογγόλων.
 Ο πληθυσμός της Μογγολίας συντίθεται κατά 92.6% από Μογγόλους, περ. 2,7 εκατομμύρια. Ανάμεσά τους οι Καλκά, οι Ουριανκάι και οι Μπουριάτ θεωρούνται ανατολικοί Μογγόλοι. Οι Οϊράτ, που ζούν στην περιοχή των Αλταΐων ορέων, ανήκουν στους δυτικούς Μογγόλους.